TACLOBAN

First things First!!! Ik ga naar Tacloban, de zwaarst getroffen stad van tyfoon Yolanda, afgelopen november. Een week na de ramp is ons eerste team die kant op gegaan, helpen lichamen zoeken, eten uitdelen, de straten weer vrij zien te krijgen van al het hout, staal en wat niet….evangelisatie in de evacuatie centra’s, een schouder bieden voor de slachtoffers.
Al snel werd duidelijk dat de stad langdurig help nodig gaat hebben en niet lang daarna heeft de leiderschap van JMEO Filippijnen besloten dat wij als organisatie een permanente vestiging willen opzetten in de stad. De leiderschap is druk op zoek naar een huis dat we kunnen kopen om van daaruit te gaan werken, op dit moment huren we nog steeds…. Al die tijd zijn er collega’s vanuit onze basis, samen met teams van ‘’all over the world’’ dag in, dag uit, druk bezig een helpende hand te zijn in de stad. De nood is na dikke twee maanden nog steeds heel hoog, zoveel mensen zijn huis en haard kwijt, gewoonweg niets meer hebben, kan je het je voorstellen. We hebben honderden hamers, zagen en duizenden spijkers rondgedeeld, zodat mensen in elk geval hun huizen weer konden opbouwen. Vooral in de verder afgelegen dorpen, die net zo zwaar getroffen zijn, maar niet in het nieuws werden genoemd, de ramp is nog zoveel groter dan werd vermeld. Tijdens mijn kerstvakantie op het eiland Ilo-Ilo hebben we samen met onze vriendin daar een getroffen gebied bezocht….nog steeds geen elektriciteit, huis na huis dat in-elkaar-gezakt wacht om heropgebouwd te worden, leven dat door gaat. Ik denk dat dat is wat me het meest opviel, sommige huizen waren nog duidelijk kapot, maar de was hing alweer buiten, eten werd gekookt….life goes on. In een huis dat half weggewaaid is...onvoorstelbaar!
Anyway lang verhaal short….Ik ga dus heen, as dinsdag 11 februari tot zondag 16e!! Er is op dit moment een DTS-team daar en ik ga vijf dagen met hen meewerken. Huizen fixen, Bijbelstudie met de bewoners hebben, kids bijbelclub…. Ik kijk er naar uit. MOCHT JE HET NOG OP JE HART HEBBEN OM TE GELD TE WILLEN GEVEN VOOR DE MENSEN DAAR….EN ER ZEKER VAN ZIJN DAT JE GELD GOED WORDT BESTEED??? IK WIL GRAAG MET KILO’S MUSKIETENNETTEN DIE KANT OP EN WELLICHT GELD OM MATERIAAL VOOR HET HERSTELLEN VAN DE HUIZEN TE KUNNEN KOPEN. 383838.649 tnv TG Dunnewind of het rekeningnummmer van JMEO in Heerde, 459209.965 met vermelding van mijn naam en dat het voor Tacloban is!!!! ( Dit rek.nr is belastingaftrekbaar, het is makkelijkst op mijn eigen rekening!) Laat het me even weten, zodat ik, als het het nodig is, het geld kan voorschieten als ik die kant op ga!

….vrijdag hier, bijna weekend!! Ooow my, nog maar een paar weekenden left en dan kan ik weer genieten van m’n oude vertrouwde zaterdagochtend rituelen….de geur van koffie uit de keuken, ochtendjas de krant lezen….aaaah, zucht…kan niet wachten!

Maar het is nog niet zover, nu ook nog even genieten van het leventje hier, al vliegen de weken voorbij en zijn de afgelopen weken alles behalve normaal geweest.
Sinds december ben’k al drie keer goed ziek geweest…. griep, hoofdpijn, hoesten, misselijk…de hele rataplan L bleh, niets aan. En vooral als je ziek bent wil je niets liever dan thuis zijn, op de bank met een deken, meelkoekjes en moeders die voor je zorgt!!!
Al ben ik onwijs gezegend met m’n vriendinnetjes en kamergenootje hier, drie keer op een dag werd het eten me gebracht, appel hier, vitamine C-tabletten daar. Maar er kwamen ook Filippijnse gewoonten voorbij. Zo lieten ze me een vers ei, gemixt met Sinas op de lege maag drinken, aaaah maar ze zijn hier erg goed in masseren en dat ga ik missen, als ik hoofdpijn heb, weet ik precies wie ik moet vragen….5 minuten en ik voel me een stuk beter!!!

De tweede week van dit jaar hebben we een Rescue seminar gehad, drie dagen lang hebben we les gehad in hoe eerste hulp te geven in het geval van een ramp. Nooit gedacht dat ik daar nog eens aan zou deelnemen, maar het was erg leerzaam. En voor ons hier in de Filippijnen ontzettend tastbaar, veel van onze JMEO-collega’s kwamen vers uit Tacloban, Een van de sprekers was niemand minder dan mijn beste vriendinnetje van DTS, ze is jaren verpleegster in Singapore geweest en leerde ons hoe iemand te verbinden, hoe te reageren in geval van een ongeluk, creatief te zijn in tijden van een ramp, en wonden schoon te maken. Wat een stuk moeilijker is dan je zou denken….grrr!
Wat geweldig om haar te zien lesgeven, haar weer te spreken en zien en gezellig met d’r uit eten te kunnen, wow ik heb in de afgelopen 2 jaar zoveel vrienden kunnen ontmoeten, dat is iets wat ik ontzettend waardeer aan het leven hier in Azië,…maakt me blij!!!

Verder…..is het leventje hier op’t moment zowaar ietswat rustig, niet te druk rooster, wat tijd en ruimte geeft om dingen op eigen initiatief te doen en i like it!!! Afgelopen maandag de was gedraaid en de keuken schoongemaakt, het maakte dat ik me een huisvrouw voelde, maar dit is dan ook m’n huis, al is het dan een hele grote!! Haha….

Loop al paar weekjes af te tellen talaga….raar, lang niet in deze situatie geweest. Hoef geen broodbeleg (dat lang mee gaat) meer te kopen, ik ga naar huis. Ik hoef niet al te veel geld meer te pinnen, ik ga binnenkort naar huis….raar idee! Ben langzaam m’n agenda in NL al aan’t invullen, hehe….woohoo, maar tegelijk denk ik soms na over hoe het zal zijn, hier niet meer te zijn! Het warme klimaat, de taal, ik zit er nu net zo lekker in, kan in de taxi een heel eind wegkletsen met de chauffeur J. Het werk, het eten, kan inmiddels een paar Filipino maaltijden koken…jaja, lol tot m’n schaamte moet ik zeggen dat ik het nu pas echt leer (….na twee flipping jaar!) en er alsnog ietswat, ontzettend! trots op ben!!!! Maar ik het er vooral heeeeeeeeel veel zin, heb een lijst met leuke dingen die ik wil doen en een andere lijst met dingen die ik moet doen, haha!!! Tegelijkertijd weet ik niet goed hoe het zal gaan zijn, ik heb nog nooit eerder een verlof als dit gehad. Ik kan niet werken, das niet mogelijk verzekeringswijs….oow ik ben al druk aan’t nadenken hoe ik m’n tijd kan indelen…..we zullen ’t almaal ook wel zien!!!

Dit gaat, denk ik, m’n allerlaatste littletrain-verslag worden….voor nu dan!!! Vanuit Philly…..tot horens en ziens in Nederland.

Lieve groet,
Trijn