Family in town!!!

Dinsdag 14 maart was het zover…. Na de lunch op naar het vliegveld om Jantina, Bart en Lissa op te halen.

Mijn ‘’meedenkende’’ collega’s hadden al bedacht dat m’n eigen auto hoogstwaarschijnlijk veeeeeeeel te klein zou zijn voor al die koffers uit NL en dus in onze L300-bus gestapt samen met collega Kiko en roommate Maylona, die ‘’zomaar ineens’’ ahuh! op het idee kwam om mee te gaan…..

Na poosje gewacht te hebben in ons meest Filippijnse terminal, lees….buiten in de brandede zon, met 500 Filipino’s, ver weg van de daadwerkelijk uitgang, op je tenen-staand om maar bekende gezichten te spotten…. Zucht, grinnik!!
Anyway, ik vond het al ietswat raar dat m’n kamergenootje gelijk begon met het maken van een filmpje, maar goed ik had enkel oog voor kleine Lissa die al super groot was geworden in de 1,5 jaar dat ik haar niet, in levende lijve, had gezien… het duurde daarom ook een paar minuten voordat ik doorkreeg dat Pap achter de familie Kroon aankwam….en daarom stond en Maylona en Jantina met een mobiel in de hand filmpjes te maken want Vader Dunnewind was als grote verrassing meegereisd. Ik had werkelijk geen enkel vermoeden en schoot gelijk vol en keek daarna rond om te zien of dan misschien ook moeders zo moedig was geweest….!

Wat een verrassing, en om eerlijk te zijn moest ik ff slikken over het feit dat de HELE basis dit voor zich heeft weten te houden…haha, zelfs m’n 9-jarige beste vriendinnetje was op de hoogte en heeft zich niet versproken!

Maar toen, na een onwijs lange terugreis naar de basis, de fam’s eerste filipino maaltijd en een nachtrust bleek dat kleine Lissa heeel erg moest acclimatiseren…. Hun kamer was gewoonweg dompig en stoffig, vanwege de locatie in de base, en het ledikantje waar ze in had geslapen was in geen twee jaar gebruikt…. Lang verhaal kort, Liss was heel erg kortademig en we hebben d’r naar het ziekenhuis moeten brengen… gelukkig het nummer gekregen van een hele lieve fijne, betrokken christelijke kinderarts die met alle geduld bij ons bleef door alle Vernevelingen heen, vanwege haar lage zuurstofgehalte heeft de dokter besloten haar ter observatie te houden.
Gelukkig mocht ze na twee nachtjes weer naar huis en met de medicijnen was kleine grote Liss al snel weer haar eigen vrolijk, luide, grappige zelf.

Wat een heerlijkheid dat meisje, heeeeeel de basis was, en is nog steeds!! compleet verliefd op d’r! Ze was echt een zonnestraal-clown-entertainer in de weken dat ze op de basis was…. Genietend van allllllllleeee aandacht die ze kreeg!

Doordat we de eerste paar dagen natuurlijk volledig in de ban waren van ziekenhuis bezoek en verzekering-dingen regelen, heb ik gelukkig een extra weekje vrij gekregen… om dan toch eindelijk ook wat van de omgeving te laten zien! In de snikhete Filippijnze zon naar Oceans en Rizal park geweest, de katedraal van Antipolo bezocht, genieten van de mooie uitzichten over Manila, sinds wij ietswat hoger op de Mountains wonen…

Nog lekker 5 dagen naar de zee geweest….lol, al was die in Cavite te lelijk voor woorden haha….at least ons zwembad was heerlijk en Tien en Bart hebben genoten van de glijbanen!!! Lekker, comfortabele kamers en goeie warme douches, waar vooral pa Dunnewind toch wel heel blij mee was, na dat gehijster met die emmer in mijn kleine douchje op de basis….!!!
Een dag naar Tagaytay gereden en geëindigd op de boot! Heb trouwens heel wat afgereden in de drie weken, goed oefenen voor mij… en het was echt een blessing m’n auto te hebben, met al het op en neer naar ziekenhuis en dokter….!!

Al met al, een mooie en drukke paar weken, het is echt best heel bijzonder hoor dat zoveel van m’n familie hier inmiddels al op bezoek geweest is en ik waardeer het enorm, het grappige is….niet alleen ik, maar ook m’n collega’s vinden het echt heel erg leuk om m’n familie te leren kennen. De jongens vragen nog steeds af en toe hoe het met Gert is…en soms herinneren mensen zich nog steeds oom Harry en Tante Tiny, Dinie en Sjoerd!!!
Lol, m’n vriendinnetjes hier waren er stellig van overtuigd dat Trijn ook waarschijnlijk zo luidruchtig vrolijk was toen ik zo jong was…. En doordat ze pap zagen praten met al z’n handgebaren, viel ook dat puzzelstukje op z’n plek voor hun….. ‘aaaah, that’s where you got it from!!”

Thanks voor het lezen,
Tot de volgende keer!!