Vlieg verhalen!!!

Jaaaaa, want wat heb ik inmiddels al heeeel wat afgevlogen in m’n leventje…haha wie had dat gedacht van dat stille roodharige meisje op het Greijdanis!! En omdat m’n laatste vlucht naar Palawan echt het vertellen waard is….

Ik moet toegeven dat de leukigheid is er inmiddels wel beheurlijk af is. Vliegtuig in… vliegtuig uit, ellelange uren op vliegvelden, de jacht op een goeie plek om te zitten of te slapen. Je tassen op van allerlei manieren proberen te beschermen, voor ’t geval je toch echt in slaap valt en alleen bent. Het je zoooo gaar voelen na lange uren niets doen, het zooooo moe zijn, omdat vliegtuigstoelen nou eenmaal niet gemaakt zijn om in te slapen. Het uit gekkigheid maar films in het spaans gaan kijken, met de hoop dan uiteindelijk dan toch in te dommelen. Of overgeven tijdens het opstijgen…. wanneer je dus niet van je stoel af mag he!!!! De vrieskou in’t vliegtuig. Rare maaltijden. Het aan en uit doen van verschillende lagen kleren….vanuit het koude vliegtuig into de vaak superwarme vliegvelden. Het altijd trouwe maar ooow zo irritante zenuwachtige gewee in je maag, als ik weer op weg ben naar’t vliegveld. Niet te veel kilo’s ingepakt, heb ik überhaupt wel kilo’s geboekt, (yep, das me al eens overkomen ) ben ik niets vergeten…..HEB IK M’N PASPORT WEL MEE???? Of nog mooier, komt m’n taxi chaffeur überhaupt op tijd….hoe gaat het verkeer in lovely Manila meewerken? Vanaf welke terminal gaat m’n vlucht, want alleen Manila heeft er 4 volgens mij. Yeah voor nummer 3, lots of keuze in restaurants en koffieplaces….boohoo voor nummmer 1, daar is geen drol te doen, de grootste boe voor de binnenlandse vluchten terminal…want daar zijn lang niet genoeg stoelen, wat ervoor zorgt dat je soms urenlang op de grondzittend je moet vermaken, ik zeg uren want 9 vd 10 binnenlandse vluchten, zijn zonder uitzondering verlaat…. Das helaas geen grapje!! Wow wat een lijst no??!! I luve my life, i do, i do….

So here we go, dit zijn een paar van m’n verhalen, beginnend nalang met de meest recente, going to Palawan. Alle staff had onze tickets afzonderlijk, soms in kleine groepjes geboekt en pas twee dagen voor de vliegdag kwamen we er langzaam maar zeker achter dat, een hele grote groep, 16 om precies te zijn, van ons toch uiteindelijk in hetzelfde vliegtuig terecht gekomen was….!!!!

Dus op dinsdag middag 30 mei was het zover, op naar het vliegveld. In Philly hebben ze hier tegenwoordig Grab en Uber taxi, je kan ze online bestellen en zijn goedkoper dan normale taxi. Helaas wonen wij ietswat hoger op de bult dan google earth kan handelen, en elke elke elke keer kunnen de drivers ons huis niet vinden…. Mijn taxi was dus als eerste besteld,maar kwam uiteindelijk als laatst. Gelukkig viel het verkeer deze keer mee, en waren we meer dan op tijd in oersaaie terminal 4. Daarom juist was het leuk dat er zoveel van ons waren, hier ff praatje maken, met die even wat eten, met kleine Francine verstoppertje spelen… totdat het begon te regen en onweren, de hele terminal wist al hoe laat het was…. Vertraging!!! En ik geloof na bijna 2 uur gewacht te hebben, terwijl ik met 3 goede vriendinnen net een koffie aan het drinken was, kwam plots de aankondiging dat vlucht SZ433 naar Palawan was AFGELAST…..!!! Alsof het gerepeteerd was sloegen wij, alle 4, de hand in totale schrik voor onze mond CANCELLED???? Wat nu….? Met alle 100+ andere reizigers terug naar de incheck-balie en toen begon de tweede ronde wachten. Keep in mind dat het inmiddels ongeveer 9, 10 uur ’s avonds is… we kregen wat te eten….heerlijke en filipino’s favoriete kip en rijst!!! Dus hupsakee, in de kleermakerszit, op de vloer, aan het verlate avondeten. Hierna uit pure verveling Hints gaan spelen…. We waren met 16 man he, dus we trokken heel wat bekijks terwijl we mensen uit de Bijbel en van de basis aan het uitbeelden waren. Om 11 uur met z’n allen in een bus geladen, op weg naar een hotel, om daar paar, lees PAAAAAR uurtjes te kunnen slapen, want de volgende ochtend zouden we pas weer kunnen vliegen. Werden we toch naar een sjiek-de-friemel-hotel gebracht…..wow, dat hadden echt niet durven dromen. En toen dachten we nog dat we met 4,5,6 mensen op een kamer zouden worden gezet, maar nee hoor, 2 aan 2 in een kamer!! Maar je kan wel nagaan dat het inmiddels na 12-en was en we werden om 4 uur de volgende ochtend alweer in de lobby verwacht…. Maar goed, we hebben 3 heerlijke uren in het Heritage Hotel in Manila geslaapt….woohoo. Wat was het een avontuur, en toen we de volgende morgen weer op’t vliegveld zeten, hadden we er almaal eigenlijk alleen maar schik van, ook bedenkend dat we veel geld hadden bespaard, sinds we geen overnachting in Palawan en ontbijt hadden hoeven te betalen, We konden nog een paar co-staff verrassen met het feit dat we nog steeds in Manila waren ipv allang op Palawan…. Eind goed, all goed…..!!!!

Een iets minder leuk verhaal, wat jullie ook nog nooit meegekregen hebben is eigenlijk meer een visa-verhaal, maar goed very connected met vliegen haha.
Vorig jaar july ben ik naar Maleisie geweest voor een Elijah House-training, die gaat over innerlijke genezing, erg goed, maar de point is…. Ik was nog vrolijk up in het hoogste noorden van Philly, druk aan het zijn met uitzending met ‘mn dts team, toen ik een telefoontje kreeg van de altijd trouwe ate AU…die m’n vertelde dat ik halsoverkop terug moest komen naar Manila, aangezien ik een exit-clearance nodig had voordat ik het land kan en mag verlaten, en het altijd een paar dagen duurt voordat het geprocessed is!!
Lol, kleine kleinigheid is dat ik met een levende kip terug moest reizen, 6 uur met de bus oh…. Anyway, ik naar de immigratie office en dat papiertje aangevraagd, werd mij verteld dat ik het op de dag, dat ik zou vliegen het zou kunnen ophalen daar op het kantoor. Dit vond ik al niet heel geweldig…want wat als er iets mis zou gaan, dus ik nog geprobeerd om het voor de dag ervoor klaar te krijgen, maar nee 6 july was de dag…. Kreeg een heeeeeeel klein papiertje met erop gestempeld dat mij verklaring op 6 july afgegeven zou worden. Dus ik naar huis…. Paar dagen later koffer in pakken, en vroeg in de middag op naar het immigratie bureau, ik ben nog maar halverwege Manila en weer is het ate AU die me belt met het nieuws dat het immigratie bureau dicht is want het is een landelijke feestdag…..WAT????? en ik ben nog vol vertrouwen zeggend….Nee, ate, ZIJ zijn degenen die zeiden dat ik VANDAAG moest terugkomen om het op te halen, d’r zal vast wel iemand zijn om de verklaring af te geven…. Ik nog in discussie met de taxi chauffeur…die dacht het het dicht zou zijn, maar wat kon ik anders dan in elk geval gaan en proberen, ik vlieg vanaaf naar Maleisie…. Daar aangekomen en zodra ik de rust en vree zag….wist ik al genoeg, geen hond te bekennen op het immigratie bureau alleen een stelletje beveiligingsmensen, die natuurlijk van NIETS weten, want dat ik hun taak ook gewoonweg niet, maar ik kon mezelf niet inhouden en heb ze goed verteld dat dit wel een hele hele HELE stomme fout was, hoe kon ik nu vliegen diezelfde avond….en ze zaten daar, keken me aan en glimlachten vriendelijk, ’t blijven filippino’s!!! Heb mezelf verontschuldigd na een paar minuten geraasd te hebben en ben toen terug in de taxi gestapt…. Op naar het vliegveld, op hoop van zegen!!! MET het heeeeelllleeee kleine briefje met de stempel erop als enige bewijs!

Later kwamen m’n drie collegás naar’t vliegveld…. Hele verhaal natuurlijk verteld en nu konden we alleen nog maar bidden voor een vriendelijke beambte die me gunstig zou zijn. Met een brok in m’n keel door de incheck balie…vervolgens immigratie… long story short, ik ben van bankje, naar stoeltje naar hokje versleept, ik heb bijna m’n pruillip uit de kast getrokken, moest bijna nog een keer extra betalen, maar uiteindelijk heeft de lieve kuya me zonder problemen door laten gaan, hij vroeg nog wel of hij m’n heeelllleeee kleine papiertje mocht houden, dat zou zijn verdediging zijn, vertelde die nog…haha!
Wat ik al zei, dit was nou niet m’n favoriete ervaring hoor, ongelofelijk wat spannend was het…. Maar gelukkig ging alles hierna voorspoedig !!

Wat ik net in het begin al noemde…en nu dat ik erover nadenk…heb ik meerdere ervaringen met overgeven tijden vluchten of busritten. Niet echt lekkere manier om dit verhaal af te sluiten… maar tijdens m’n vlucht vorige maand van Bangkok terug naar Manila, was het letterlijk waar dat ik opeens en accuut moest overgeven terwijl we net aan’t opstijgen waren…. Ik dacht geen papieren kots-zakjes gezien te hebben, dus langzaam werd ik steeds ongeruster en het moment dat ik dan toch echt ff goed keek in m’n vakje, vond ik het zakje, heb ik het opengescheurd en was het net op het nippertje….
Haha dus nadat het ‘’niet wandelen-sign’’ uit was…om de stuard gebeld en m’n volle zakje afgegeven, hij geschokt…. Ik blij!! eruit is eruit en heb zowaar wat kunnen slapen tijdens de vlucht.

Nou dit waren wel de wildste verhalen geloof ik… maar zoveel zoveel meer verhalen te vertellen….vergeten dat ik al eerder in Ubon-Rathathani was geweest, totdat ik uit de bus stap en de terminal herken en dan pas alles terug komt in m’n hoofd.
Dezelfde mensen op het vliegveld zien, die je twee dagen daarvoor in de trein in Bangkok zag! Je naam door de interkom horen, en verschrikte vriendinnetjes op je af zien rennen, haha Lies, Lyset en An doe je remember?? Languit kunnen liggen op 4 stoelen, omdat het vliegtuig zo goed als leeg is…. En ga zo maar door!!! Zoals ik echt best regelmatig zeg….en het ook echt heel erg meen…. Ik hou van m’n leventje!!!

Genoeg voor nu,
Tot volgende keer!
Thanks voor’t lezen ;)