Back in Indo

Jaaaaaaaa, dit keer hallo vanuit Soerabaja, Indonesië!
Ik ben hier net twee weekjes geleden aangekomen, om een korte cursus in Jeugd met een Opdracht te doen!

Let me start with….de vlucht hierheen, my word….nee ik moet nog eerder beginnen, het visum dat nodig was om Indonesië binnen te komen. In eerste instantie was die namelijk niet nodig, ik kan als Nederlandse en m’n Filippijnse collega’s ook, een visum kopen bij aankomst, no problem! Maar de basisleider hier liet ons anderhalve week voor aankomst weten, dat het toch echt verstandiger was om een 6 maanden visum te regelen before aankomst!!! Aaaaah, moet in allerijl te regelen zijn toch…? lees zondagmiddag een smsje krijgen met de vraag of ik de volgende morgen op de Indonesische ambassade kan zijn!!!

Trijn heeft natuurlijk geen idee waar ze moet zijn en dus moest ik iemand regelen om met me mee te kunnen, arme ate Vicky is al meerdere keren als chaperonne mee op sleeptouw geweest…en wederom was ze weer de klos. Reizen in Manilla is vermoeiend….en takes forever!!! Om half 7 stapten we de deur al uit om mooi op tijd op de ambassade aan te komen!
Daar ontmoette ik de meiden die m’n school gaan staffen en het Filippijnse klasgenootje met wie ik de school zou gaan doen, het was gelijk al een en al geschatter en gegrinnik, almaal in Tagalog en ik lachte maar wat schaapachtig mee…’’Heb je een pasfoto mee’’ vroeg m’n leidster al snel, ‘eehm nee’’ oow dan moet die nog ergens gemaakt worden. Een half uur later stonden we alle 5 in een klein Kodak-winkeltje om alle 5 een nieuwe serie foto’s te maken, haha enkel en alleen de Indo ambasade vereist een knalrode achtergrond….hihi en dus mochten we allemaal met onze schaapachtige hoofden op de foto!!
Weer terug naar de ambassade, gelukkig niet al te ver weg….en terwijl de schoolleidster de ingevulde formulieren, MET goedgekeurde pasfoto aan het afgeven is, komt ze er achter dat we onze tickets moeten afgeven, als bewijs dat we Indo weer verlaten!!

Om een heeeeeeeel lang verhaal wat korter te maken, zijn we op zoek gegaan naar een internet cafe, uiteindelijk beland in een ‘reisbureau’ middenin een antiekwinkel, hebben we de duurste tickets geboekt die er waarschijnlijk waren!! Pas toen we om 3 uur ’s middags weer terug mochten komen op de ambassade, en ik voor het eerst echt goed naar ons ticket keek, zag ik dat we ipv 2 vlcuhten 3 op onze naam hadden staan!!! Misschien moet ik die uitdrukking nou juist niet gebruiken…zucht, maar daarover later meer. Wat bleek nou, zonder ook maar een woord tegen ons te zeggen, was onze vlucht vanuit Singapore niet rechtstreeks naar Soerabaja, maar vlogen we eerst nog ff vrolijk langs Jakarta, met een gezellige lay-over van 5 extra uurtjes!!! En dat na al een hele nacht op het vliegveld van Singapore.
We zijn nog een keer extra heen en weer gelopen naar de antiekwinkel, maar het mocht niet baten….geboekt was geboekt,niets meer aan te doen.

Goed dan nu naar de vlucht….vrijdagmiddag rond uurtje of 5 geloof ik vertrokken, drukte van jewelste op de weg natuurlijk, want ook hier is het weekend!! Toch nog weer, welgeteld 2 kilo’s!, teveel in de koffer gestopt, wat ik er toch echt uit moest halen, zucht…ooit hoop ik nog eens met een NIET zware handtas te reizen, grinnik!
Vlucht naar Singapore no problemo…de lange nacht op het vliegveld wel….na een soort van poging om te slapen op keiharde plastic stoelen, vond ik, bij toeval, een MacDonalds met banken, wat iets relaxter zou liggen. Wachten op onze beurt natuurlijk…dus uiteindelijk midden in de nacht ietswat geslapen.

Dan nu het eerste/enige hoogtepuntje van de reis….ik had met oud klasgenootje Jo, uit Singapore afgesproken om op het vliegveld te ontbijten. Wat een heerlijkheid, na dik 2 jaar (heb haar namelijk al een keer eerder teruggezien in Perth!) zomaar weer met z’n tweeën aan tafel, zooo vertrouwd, de tijd zonder moeite volkletsend….. Om een uurtje of 10 afscheid genomen voor 6 weken, op m’’n terugreis, blijf een weekendje bij d’r logeren,alsof ze in Almelo woont!!
Anyway, m’n reisgenootje en ik zijn rustig door de douane heen geslenterd en ergens neergeploft, wachtend voor z’n groot bord wat aangeeft wanneer je kunt boarden…. Maar dat verscheen maar niet, dus op een gegeven moment maar richting gate 1 gegaan. Daar stond me een lelijke verassing te wachten, de meiden in de antiekwinkel/reisbureau hadden twee tickets op een en hetzelfde nummer geboekt en daar ging de airline niet mee akkoord, ik had met andere woorden geen ticket. Ik moest maar contact opnemen met het reisbureau en hen vragen om een specifiek nummer met m’n naam eraan gelinkt….eeeehm, maar we hebben nog minder dan een uur, gaan we dat wel redden???? Nee, waarschijnlijk niet, wilt u mw. Deze vlucht nemen of blijft u bij uw vriendin??? Aaaaaaaaah, er gaat vanalles door je heen, hoe kan dat nu?? Vorige vlucht ook geen problemen, zelfde ticket…..wat kunnen we het beste doen, jij gaan, of bij mij blijven?? Aangezien ik bijna wel zeker wist dat onze meiden in de antiekwinkel geen Engels zouden spreken, was die beslissing snel gemaakt, we zouden bij elkaar blijven!! In eerste instantie hebben we nog als idioten heen en weer gerend om de oorsprokelijke vlucht te halen, maar dat was al snel van de baan….dus toen ‘’in alle rust’’ grinnik….antiekwinkel proberen te bellen, na een internationale telefoonkaart te hebben aangeschaft natuurlijk, die namen niet op. Wat nu??? Zus in Manilla proberen, die zou langs kunnen gaan? Pakt niet op, mijn collega’s dan?? De een na de ander nam niet op….totdat iemand dat wel deed, Praise the Jesus! Ze was in de stad, maar zou een andere collega op de basis alles uitleggen en doorgeven en die zou de antiekmeiden dan weer bellen, als ik probeerde online te komen, zou ate Sy op die manier met me communiceren. Volgende probleem….mijn laptop kan geen 10 minuten zonder aan de stroom te zitten functioneren, dus op zoek naar een punt waar ik de stekker in kon steken, ff geen idee nu hoe je dat noemt….
Gelukkig vrij snel gevonden in het eetcafe pal tegenover de in-check balie!!! Daar facebook aan en al snel gaf ate me nummer door, wat al gechecked bleek te zijn…grrrrr. Ik weet geen eens meer precies hoe het allemaal is gegaan en voor jullie is’t ook geen drol aan om nog meer te moeten lezen erover…
Na een hele poos geduld en wachten en bidden, hadden Hannah en ik eigenlijk besloten dat ik maar een nieuw ticket moest kopen voor de volgende vlucht, waarop zij inmiddels ookal was geboekt….ik naar de servicebalie…oow mw. Ze hebben net uw ticket veranderd in dat van 15.00 uur….aaaaah, er moet vast en zeker iets verkeerd gegaan zijn tijdens het boeken, want vanuit Manilla heeft Ate Sy het voor elkaar gekregen dat de meiden uit de antiekwinkel een nieuw ticket voor me hebben geboekt!!!
Maar wat ze ook gedaan hadden is mij op een latere vlucht vanuit Jakarta boeken, dan zouden Hannah en ik alsnog los van elkaar moeten vliegen, wat opzich natuurlijk best kan, maar in Singapore waren ze ervan overtuigd dat ik best de eerdere vlucht zou kunnen halen, dus nog paar keer heen en weer gemail over facebook,totdat we besloten om alsnog Hannah’s ticket naar de latere vlucht te boeken…

Aaaaaaaaaaaaaaah, wat een ellende, wat allemaal een eeuwigheid duurde en wat betekende dat we alsnog bijna moesten rennen om de vlucht te halen…maar gehaald hebben we hem.
We waren zo slim eraan te denken, de mensen in Soerabaja te mailen dat we twee uur later zouden aankomen en wat waren we blij dat we het gezicht van onze school leidster op het vliegveld zagen..we hadden er al over lopen grappen wat we zouden doen als ze er niet zou zijn geweest…..
Helemaal aangekomen waren we nu NOG NIET…..omdat wij zo verlaat waren, kwamen onze andere Filipina’s een uurtje na ons aan en ook al was de basis dichtbij het vliegveld, het was onneuzel om op en neer te reizen off course, dus nog maar dik ander half uur bij ons toch al idioot lange reis optellen….

Na een warm welkom op de basis, een douche en een vlugge hap, slapen!!!!
Nu twee weken later, ben ik somewhat over m’n jetlag heen, geloof ik, al helpen de bloedhete zweterige nachten niet bepaald…..men ik heb het nog nooit zo smerig warm gehad, grinnik!
Verder heb ik het hier onwijs naar m’n zin, laten we op vrolijke toon afsluiten….ik vind het, zoals altijd, geweldig om student te zijn en vorige week had ik het voorrecht om voor de tweede keer Mark Parker als leraar te hebben, hij heeft een week lesgegeven in Perth, tijdens m’n DTS, zo leuk om hem hier zomaar weer tegen te komen. Geweldige man en getalenteerd leraar….ik heb krom gelegen van het lachen, maar tegelijkertijd met tranen in m’n ogen zitten luisteren naar de waarheden die hij sprak.
We hebben een gezellig groep, waarin ik weer eens de enige blanke ben natuurlijk, veel Filly’s en iNdo’s, een heerlijke Koreaanse, die me nog meer doet lachen en leuke mensen op de basis. Kortom, na een enerverende reis ben ik superblij hier te zijn. Nog maar 4 weekjes te gaan hier, de tijd vliegt.

Ik ga proberen foto’s up te loaden vrienden…

Lieve groet,
Trijn