GRABE TALAGA NAMAN!!!

Hi,

Aaaaaah, time flies….nog maar een kleine maand en Trijn is al een jaar van huis, waar blijft de tijd??? Maar ik ben blij hoor dat het vliegt, teken dat het goed gaat en dat ik ook sneller weer een keer naar huis kan…..oooow thuis….velen van jullie hebben via Facebook vast meegekregen dat ik een paar weken last had van heimwee….my gulay
(m’n nieuwe Filippijnse stopwoordje!) alles deed me aan thuis denken, en telkens werd ik er dan keihard aan herinnerd dat ik nog langggggg niet naar huis ga. Zucht, niet echt bepaald fijn en had het ook nog niet eerder zo ervaren, maar goed na twee weken ofzo ging het alweer een stuk beter en deed niet alles maar bijna alles me aan thuis denken, maar ik was gelukkig weer in staat om met een glimlach dingen, mensen, plaatsen en momenten te herinneren!!!

Ik ben blij dat de zon weer schijnt na weken en weken met zo goed als alleen maar regen, regen, regen….wauw, wat is er een water naar beneden gekomen.
Nu dik drie weken geleden heeft het water dan ook voor enorme wateroverlast gezorgd, 10 minuten down de road stond het water op kniehoogte. Kids konden niet meer naar school, mensen moesten worden geëvacueerd worden, levens ‘’on hold’’.
Voor mij natuurlijk de eerste keer om dit zo van dichtbij mee te maken en het is raar om s’aovnds, lekker warm in m’n kamertje, de regen naar beneden te horen komen, wetende dat zoveel van de mensen, kinderen met wie je werkt in hun lekkende huisjes wonen, of zelfs in een evacuatiecentrum wonen en niet weten hoe het ervoor staat met hun huis…wat ben ik dan een gezegende stinkerd en wie ben ik dan om te klagen over kleine pietluttige dingen die er helemaal niet toe doen….??

Anyway, na ongeveer een week begon het water weer te zakken en droogde de stad wonder boven wonder, werkelijk waar in twee dagen alweer helemaal op, ik was verbaast hoe snel dat ging…en life goes on!! Totdat we na een dikke week van een collega downsouth hoorden dat hijzelf en de mensen in zijn wijk nog steeds ontzettende wateroverlast ervoeren. Mijn leidster bedacht zich geen moment en met de overgebleven financiën van de overstromingen twee jaar geleden, rijst en boodschappen ingeslagen en richting Laguna gegaan. Waar de situatie inderdaad nog ontzettend schrijnend was…mensen in een overdekt basketbalveld, wat ‘omgetoverd’ was tot een evacuatiecentrum en water dat tot de borst kwam. Plastic zakken met uitwerpselen drijvend in het water, dooie vissen, kleine jongens die de boten dagenlang door het smerige water sleepten, bibberend van de kou, bijna geen hulp van de regering, rijst en groenten die onbetaalbaar zijn geworden….en dit alles met in het vooruitzicht dat er weinig verandering te verwachten is voor de komende drie maanden….ongelofelijk.
Laguna is lager gelegen dan Antipolo, ons water is dus naar hen toegestroomd…

Thuisgekomen heeft m’n leidster gelijk besloten, geld in te zamelen en nog een keer richting Laguna te gaan en dat hebben we afgelopen woensdag gedaan…deze keer kon ik ook mee!
Bepakt en bezakt met zakken rijst, boodschappen en medicijnen op pad…genoeg voor, in elk geval 100 gezinnen. Echt overweldigend om te zien, het evacuatiecentrum is echt niet meer dan een overdekt basketbalveld, waar weet ik hoeveel gezinnen al bijna een maand wonen…op een hoop gegooid lijkt het wel…zonder elektriciteit, genoeg water, werkelijk onmenselijk. Het wat was slechts 10 centimeter gezakt sinds het vorige bezoek twee weken terug. Vanuit de basis van onze collega de goederen verdeeld en in verschillende boten op pad gegaan….in ons geval kwamen we op een gegeven moment ‘vast te zitten’ de mensen waren zo wanhopig dat ze de boot zo goed als blokkeerden en de leider zich gedwongen zag de goederen ‘lukraak’ weg te geven, in plaats van naar de verste dorpen te varen en het daar aan de families daar te geven. Wat we dus maar besloten hebben is om niet voor een tweede ronde te gaan, maar het over te laten aan onze collega Eddie, die de volgende ochtend in alle vroegte naar de dorpen verder weg zou varen….Grabe, mensen waren echt wanhopig, boos, niet dankbaar en ontevreden als ze niets kregen. Het was naar niet iedereen te kunnen helpen, maar goed, dat kunnen we ook gewoonweg niet….het kleine beetje wat we konden doen, hebben we gedaan! De mensen die we hebben kunnen zegenen met eten en medicijnen, waren uiteraard erg dankbaar… Na een lange dag moe, maar voldaan naar huis, wat een ervaring!

Mocht je dit nou lezen en denken, jeetje ik wil wat doen voor die mensen….wij gaan zeker nog een keer die kant op! Je zou een financiële gift kunnen overmaken op mijn persoonlijke rekening, dan zorg ik dat het op m’n leidster terecht komt en op die manier zal het in boodschappen en medicijnen omgezet worden. Kleding is ook ontzettend welkom, mensen kunnen niet terug naar hun huizen en lopen dus al weken in dezelfde kleding rond….

Wat else?!
Ooow ik heb de kids een liedje aangeleerd dat ikzelf in Namibië heb geleerd en nadat ik het aan ze had geleerd, heb ik ze een filmpje laten zien van de Afrikaanse kinderen die hetzelfde liedje aan het zingen zijn….ik wilde hun laten ervaren dat de wereld groter is dan Oriole of Kamias, de sloppenwijken waar ze wonen. Nadat we het filmpje hadden bekeken, hebben we kaarten voor de Namibische kinderen gemaakt en heb ik foto’s van ze gemaakt, waar ik een mooie collage van ga maken om het vervolgens naar Beautiful Kids te versturen!!
Ook heb ik een paar weken terug een verhaal over de vervolgingen in China verteld….de wereld kan zo klein zijn voor mensen die, menselijker wijs gesproken, niet veel kansen hebben, maar ik wil deze kleintjes laten weten dat ze een verschil kunnen maken in andermans leven en dat ze doormiddel van computer en techniek zelfs wat kunnen betekenen voor hun leeftijdsgenoten aan de andere kant van de wereldbol…

Bestaat er zoiets als een herfstschoonmaak?? ….ik heb er eentje gehad gisteren…werkelijk heel m’n kamer overhoop gehaald en alle geheime spinnenwebben en muizenkeutels opgeruimd…grabe naman, ik wist al weken dat er een muis in onze slaapkamer rondliep te spoken ’s nachts, maar nadat m’n kamergenootje en ik een paar keer wakker waren gemaakt door onze kleine vriend, die in onze prullenbak op zoek was naar eten…besloot ik een val voor hem of haar neer te zetten, kamergenoot gevraagd of zij de restanten de volgende morgen durfde op te ruimen en wat bleek???? Niet één, maar een hele familie hield zich schuil in ons kleine, lees KLEINE kamertje….aaaaaah, een pappa, mamma en twee baby-muiskindjes leefden in m’n huis.
En na vorige week een vliegende kakkerlak, was het genoeg voor Trijn….rigoureuze schoonmaak dacht ik!!! En dat heb ik gedaan, heerlijk geslapen vannacht, lol!!

Heb niet nog iets ‘randoms’ te melden, ik zeg tot de volgende keer,
Laat me weten hoe het leven van jullie ervoor staat….i’d love to know!!

Veel liefs, Trijn