En toen…

….toen was Trijn zooooo druk met het staffen van een DTS, dat ze werkelijk geen tijd had voor wat dan ook maar… als mensen d’r iets mailden, werd dat geen eens geregistreerd, het bijhouden van Littletrain heeft ze er totaal bij in laten schieten en verjaardagen heeft ze vergeten….grabe, wat is het staffen (begeleiden) van een school intens!

En toen…was het ineens over! Snik, ik mis ‘’ons’’ nog dagelijks, wat ik al zei het in zo’n intense tijd die je samen beleefd en dan na de 6 maanden, gaat ieder zijns weegs en voelt het raar niet meer met z’n allen te zijn. Maar goed, het is ook goed hoor…aan alles komt een eind en we kijken terug op een geweldige tijd.
Vooral de 9 weken uitzending waren een ontzettend mooie tijd, wat een avonturen hebben we beleefd, bijna verdronken tijdens een boottocht op de open en vooral woeste zee, een twee-uur-durende-bergklim….voor het grootste deel in de stromende regen!!! Vervolgens op de eindbestemming volgestopt worden met een paar bananen en een kop koffie en dan meteen een optreden op het dorpplein doen….na een paar uur in de koude wind te hebben gewacht!

Programma’s draaien in een vergeten uithoek van een eiland, waar de stroom uitvalt een half uur voordat alles begint en dan toch maar beginnen in het pikkedonker, met een paar zaklampen de studenten in de spotlight zettend…

Met z’n allen op de betonnen vloer van het kleine kerkje slapen, waar En-En, een van de studenten de dikste schik had om elke avond de kartonnen dozen (ons matras) als een puzzel in elkaar te schuiven, zodat het karton wel eerlijk verdeeld was…om vervolgens elke ochtend wakker te worden met schreeuwende meiden, die weer eens met z’n allen bovenop elkaar moeten klimmen en knuffelen voordat ze met de dag beginnen.

Reizen en reizen en reizen…op verschillende manieren, in kleine busjes met ons 13-en EN onze bagage!! In een optocht van driewielers, ter voet, ik heb sinds lange tijd weer eens kunnen fietsen, woohoo!!! En in grote bussen, met idiote chauffeurs, die waarschijnlijk heus wel weten wat ze doen, maar werkelijkwaar als een idioot over de kronkelige bergweggetjes sjeesen….Op, weet ik hoeveel, verschillende boten, groot en klein!!! De aller-langste brug van de Filippijnen overgestoken, en de beroemdste vulkaan van Philly kunnen bewonderen vanaf het water!

Verhitte discussies en lachsessies met m’n co-leidster over van alles en nog wat! Samen lastige beslissingen moeten maken, soms het voorrecht hebben ze te verassen met een extra toetje na het eten, wat een gejuich opleverde dat aan de andere kant van het eiland gehoord werd!!

Heerlijk wat heb ik veel geleerd over hoe praktisch Filipino’s zijn en denken. Voor alles is er een oplossing…na aankomst op elke locatie, hing de waslijn binnen een kwartier en 5 minuten later de eerste schone natte kleren eraan!! Als mensen maar een iets hebben om hun hoofd op te leggen, kunnen ze slapen. Ik heb geleerd hoe ik cola kan drinken uit een plastic zakje, ZONDER rietje. Ik kan me vanaf nu overal douchen, nadat ik het in het openbaar heb gedaan…no problema meer!!! Haha, ik zei de ene dag nog dat het me zoooo ongemakkelijk maakte en dat ik koos voor de emmer in het huis, in plaats van de put buiten en twee dagen op het volgende eiland had ik zowaar geen keus en was de put m’n enigste optie en moest ik over m’n ongemakkelijkheid heen stappen en hupsakee, met z’n 5-en tegelijk ‘’gezellig’’ douchen nalang…elkaar rug schrobbend enzovoort….kun je het je voorstellen???? Terwijl ik het typ, besef ik me hoe ik uit m’n comfortzone heb moeten stappen… lol!

Wow en dan tijdens de diplomering horen, wat God in hun heeft veranderd….wat ze hebben geleerd, het was het allemaal zoooo waard, wat een amazing God hebben we!! Zucht, wat een heerlijkheid en voorrecht om het allemaal van dichtbij mee te mogen maken. Het is fijn om nog twee meiden om me heen te hebben, twee van de studenten hebben besloten voorlopig op de basis vrijwilligers te zijn. We kunnen nog steeds hartelijk lachen om al de verschillende momenten die we hebben beleefd.

KIJK VOOR FOTO’S VAN DE DTS OP FACEBOOK….EEN KLEINE 600 MAAR..

En toen…
Toen ging ik twee dagen na de DTS gelijk op vakantie naar Seoul, Zuid-Korea!!!! Wow wat gaaf, ik heb een koppel bezocht die ik in Perth heb leren kennen tijdens m’n School of Worship waren ze m’n teamgenoten. En wat was het leuk om hen weer te zien, tijdens onze tijd in Mexico was Mano hoogzwanger en nu kon ik eindelijk ‘’kleine’’ Dahel zien! Inmiddels twee jaar oud, rondrennend, gillend en Koreaans kletsend….
Heb heerlijk kunnen uitrusten, dingen in de stad kunnen zien, bij kunnen kletsen en relaxen, maar ook m’n getuigenis kunnen delen tijdens de Jeugdclub en in de middag kerkdienst!!
Een middag met twee oude DTS-klasgenootjes op pad geweest, wow 5 jaar na dato… zo’n verrassing, had ik niet verwacht! Ontzettend leuk hun gezichten weer te zien en te horen hoe het met ze gaat na al die tijd. Echt een te korte maar geweldige week met Yohan and Mano gehad, wat een lieve vrienden zijn het en wat was het goed hen weer te zien, moet over twee jaar terug, want Mano kan ieder moment bevallen van Baby J nummer 2!!!

En toen…kwam ik met een knal weer terug op de basis, terwijl ik dacht nog lekker 4 daagjes helemaal niets te hoeven doen, stond mijn naam alweer vrolijk op het afwasrooster en moest ik zaterdagmiddag de deurbel en telefoon in de gaten houden, aaaah zo gaat het hier dan ook wel weer vaak….werk, werk, werk, zucht! Bleek dat de communicatie niet geheel duidelijk was en mensen niet wisten dat ik toestemming had gevraagd voor twee volle weken vakantie, goed lesje weer geleerd, volgende keer communiceer ik het met twee van de vier leiders, zodat ik in elk geval niet weer voor zo’n lelijke verrassing kom te staan, grrrrr…inik….kan er nu om glimlachen, maar toen niet.

Toen, was het vorige week tijd voor onze tweejaarlijkse Nationale Stafconferentie!!! Drie dagen lang met alle JMEO’ers samen worshippen, naar verschillende sprekers luisteren en vooral ook met elkaar bijkletsen, zien hoe het met andere locaties gaat.
s’Middag serieuze basket- en volleybal toernooien en na het avondeten nog een sessie, voordat we met z’n allen in het zwembad doken!!!
Het hoogtepunt was ongetwijfeld onze aircon-kamers….. grabe, wat is het heet op dit moment, hoogzomer op z’n Nederlands. En dus genoten we dubbelop van de koude kamers in het resort. Wederom leuk om bekenden te zien en nieuwe mensen te leren kennen….sinds lange lange lange lange tijd weer eens live met Dutchies in Nederlands gepraat, zowaar bijna vergeten wat dat was en hoe het moest…lol!

En toen….waren we weer terug op de basis….is het normale leven weer ietswat begonnen, typ ik na een daglang zweten in 4 kamers die schoongemaakt moesten worden.
Gisteren een Staff uitje gehad, we zijn via Jeruzalem en Timboektoe na dik twee uur op de plaats van bestemming beland, onze bus gaf het op, in een jeepney gesprongen, die nam een te grote omweg, dus in een drie verschillende taxi’s gestapt, gooit uitgerekend die van ons er ons op een verkeerd parkeerterrein eruit….moesten we nog ff gezellig 10 minuten lopen. Arme ate Rizza heeft het gelukkig op tijd gehaald met haar gekneusde knie….we stonden namelijk op tijd, aangezien we gingen dineren op een boot…leuk door de stinkende Manila bay…grinnik, het stonk op verschillende plekken echt verschrikkelijk! Na die tijd werden we uitgenodigd door een bevriende restaurant eigenaar te komen kijken naar de dansshow die ze dagelijks geven in haar restaurant…dus wij daar heen, op elkaar gestapeld in ons andere kleine busje….en wow, waaaat gaaf, de dansers waren echt pro’s!!! Allemaal culturele dansen, met prachtige kostuums en live muziek…mensen kom me bezoeken, en ik neem jullie zeker weten daar naar toe, je krijgt als vakantieganger echt een ‘’taste’’ van de cultuur.
Was een gezellige avond en een blessing!!!

En toen…was ik uitgepraat, dat was het wel weer voor nu, nog wat gemist…u roept het maar….

Alle goeds voor jullie almaal,
Liefs Trijn